Η Παγκόσμια Hμέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων, στις 21 Μαρτίου, καθιερώθηκε το 1966 από τον ΟΗΕ για να τιμηθεί η μνήμη των 70 θυμάτων της δολοφονικής, ρατσιστικής επίθεσης σε φοιτητική διαδήλωση από την αστυνομία του Απαρτχάιντ, στην πόλη Σάρπβιλ της Νοτίου Αφρικής.
H παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού θα έπρεπε να “γιορταστεί” στη χώρα μας με μία δίκαιη και παραδειγματική καταδικαστική απόφαση ενός ακραίου ρατσιστικού εγκλήματος, όπως τα φρικιαστικά βασανιστήρια που υπέστη ο Ουαλίντ Ταλέμπ από τον εργοδότη του και την παρέα του. Μία απόφαση, που πέντε και πλέον χρόνια τώρα που γινόμαστε μάρτυρες της έξαρσης της ρατσιστικής βίας, δεν έχουμε δει. Μια απόφαση η οποία θα μπορέσει έστω και λίγο να αποκαταστήσει το περί δικαίου αίσθημα και την πληγείσα εμπιστοσύνη προς το θεσμό της δικαιοσύνης και να αμβλύνει την οργή για τις αμέτρητες περιπτώσεις ατιμωρησίας, επιεικούς αντιμετώπισης ή και αθώωσης (π.χ. Μανωλάδα) δραστών ρατσιστικών εγκλημάτων. Δυστυχώς όμως μετά από 4 αναβολές και μία διακοπή της δίκης για τις 31 Μαρτίου, η δικαίωση είναι ακόμη μακριά. Αν σε αυτό προστεθούν οι μαρτυρίες ανθρώπων που παρακολούθησαν το πρώτο μέρος της δίκης, οι οποίοι επεσήμαναν ότι για άλλη μία φορά ακολουθείται η γνωστή διαδικασία που μετατρέπει το θύμα σε θύτη, τότε αντιλαμβανόμαστε την έκταση της ατιμωρησίας.
H χώρα μας έχει εισπράξει τα τελευταία χρόνια δεκάδες καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΑΔ) για παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων προσφύγων και μεταναστών/στριών, για άθλιες συνθήκες κράτησης ανθρώπων -οι οποίοι δε διέπραξαν καμία αξιόποινη πράξη- για βασανιστήρια από τις αρχές κρατουμένων-προσφύγων. Ευελπιστούμε ότι η Ελλάδα των εγκληματικών επαναπροωθήσεων, της χορήγησης ασύλου με το σταγονόμετρο, των παιδιών μεταναστών χωρίς ταυτότητα, της ανυπαρξίας -ουσιαστικά μέχρι και σήμερα- νομικού πλαισίου κτήσης ιθαγένειας, της αμνήστευσης δραστών ρατσιστικών εγκλημάτων, εισέρχεται σε μία νέα φάση, αυτή της τήρησης των διεθνών και εθνικών δεσμεύσεων της που αφορούν στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Γι αυτό το λόγο χαιρετίζουμε την νέα εξαγγελθείσα μεταναστευτική πολιτική που αφορά στο κλείσιμο των “σύγχρονων κολαστηρίων” κράτησης και στη ρύθμιση της διαδικασίας απονομής ιθαγένειας στα παιδιά μεταναστών, αλλά και τη γενικότερη βούληση που εκφράζεται από την καθ ύλην αρμόδια Aν. υπουργό για ουσιαστική αλλαγή της μέχρι τώρα απάνθρωπης μεταναστευτικής πολιτικής. Εντούτοις, αν η στροφή αυτή περιοριστεί στο θεσμικό επίπεδο και στην πολιτική βούληση ενός υπουργείου και δε συνοδευτεί από μια σαφή και απερίφραστη πολιτική στήριξη από όλη την κυβέρνηση, κινδυνεύει να καταρρεύσει πριν καν ακόμα υλοποιηθεί. Ας εκμεταλλευτεί λοιπόν η κυβέρνηση την αποδοχή των πολιτών που απολαμβάνει και ας λειτουργήσει παιδευτικά με γνώμονα τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, απομονώνοντας ακραίες κυβερνητικές φωνές που βρίσκονται στον αντίποδα της πολιτικής της ιδεολογίας και υποσκάπτουν την αριστερή, προοδευτική της ταυτότητα .
Γιατί με τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορούμε να παίζουμε το παιχνίδι «του καλού και του κακού μπάτσου»!
